kleine fictie: trompettist bij nacht

de middernachtwandelaars is een verzameling halfdronken dichters, schrijvers en andere wensdenkers. op volle sterkte is het een zestal, toch is de groep zelden compleet. eens per week verzamelen ze in een slechte kroeg, waar het door een gebrek aan drukte goed drinken, speculeren en schrijven is. ze praten over alles, lezen elkaars werken en luisteren geduldig. zo rond middernacht, als de lege kroeg zich opmaakt voor een nieuwere stilte, maken ze een lange wandeling door de slapende straten van hun thuisstad. ze luisteren, kijken, mompelen en schrijven in actieve breinen nieuwe strofes of hoofdstukken.

in de overgang tussen een zondag en maandag van mei slentert een drietal van hen door de stad. er is weinig opvallends te zien. de nacht is zacht, eerder is er een dun laagje water over de wereld neergedaald. glinsterende laagjes weerkaatsen licht als duizenden slapende wezentjes. vanachter gesloten ramen klinkt gesnurk. heel soms galmt er een ander geluid van genot, verdriet of woede door de stilte. aanstormende sirenes doen sensatie vermoeden, maar verdwijnen plots, als opgeslokt door een gat in de wereld.

op een kruising slaan twee van hen rechtsaf en de derde links, het zwijgen omhult de dichter volledig. stilte ontstaat in gradaties, raakt steeds dieper. ze geniet ervan, draagt een flauwe glimlach op haar gezicht en kijkt met haar kenmerkende nieuwsgierigheid naar details die ze al kent. dwaalt gericht over straten die ze al honderden malen bewandelde. op een bruggetje dat haar van centrum richting eerst ring woonwijken brengt, blijft ze even staan. ze staart over het glinsterende water naar de stuiterende lichtjes die vanuit de verte over het bewegende donker op haar af komen.

het geluid overvalt haar, heel even stijgt haar hartslag. als ze omkijkt, ziet ze vanuit de straat die ze zojuist achterliet een schim naderbij komen. hij doet geen pogingen zijn aanwezigheid te verbloemen, kondigt zijn leven zelfs uitbundig aan door al lopende op zijn trompet te spelen. ze glimlacht verbaasd. de noten komen hortend en stotend naar buiten, het zijn flarden van melodieën. hij moet een leerling-trompettist zijn.

in het gelige licht van de lantaarnpalen schittert zijn trompet bij vlagen felgoud. verder ziet ze weinig van hem. als hij dichterbij komt, schat ze hem een tiener. hij draagt een wijde spijkerbroek en een donkere hoodie, waarvan de capuchon in zijn nek hangt. ze ziet een dun laagje druppels op zijn geschoren hoofd en kleren liggen. ook de trompettist heeft een beetje regen gevangen vanavond. als hij haar passeert, houdt hij zijn adem in. hij kijkt haar aan, heel even maar. zijn blik leeg en gefocust. ze ziet dat de trompet droog is.

eenmaal voorbij blaast hij verder. soms zacht, soms minder zacht. ze kijkt hem na. hij loopt over de fietsstrook, onder bomen waar af en toe een verdwaalde druppel uit lekt. het deert hem niet, hij speelt zijn strofes, herhaalt soms stukjes die steeds een beetje soepeler door de nacht dansen. als de dichter weer begint te lopen en haar eigen richting gaat, hoort ze hem nog spelen totdat ze haar voordeur bereikt. ze denkt aan de slapende mensen, hoeveel er wakker zullen worden of onbewust van een trompet zullen dromen. of er iemand zo boos zal worden dat er straks sirenes achter de trompettist aanjagen. eenmaal thuis pakt ze haar pen op.


waargebeurd

tussen dagen waarop
de voorjaarszon een zoete deken over de wereld legt
liggen koele nachten;
niet koud, aangenaam fris

nachten waar vocht in de lucht hangt
het kwik zo rond de zestien graden danst

ideale nachten om diep in te ademen
vol uit te blazen
perfecte nachten om jezelf trompet te leren spelen
op de lege straten van een anonieme stad

de slapenden swingende dromen te schenken
zonder dat ze het weten